Puk - puk. - Kto tam? - Starość. - O tej porze? Nie boisz się dorosłości? Ja jestem przerażona, jestem opóźniona i rozpieszczona. Lubię nosić spódnice i mieć ładny makijaż. Umiem prasować koszule i wiem, jak piecze się ciasta. Wzruszają mnie niemowlęta i jestem wciąż zbyt rejse til spanien łagodna dla dzieci. Moja biologia krzyczy, że tak, że jestem gotowa, że powinnam zacząć myśleć o własnym domu, gdzieś na końcu świata. Przecież mam dom. i jest mi dobrze, kiedy mama podaje mi herbetę z miodem i pyta, jak się czuję. Nie mam wyrzutów sumienia, że obiady robię tylko z półproduktów i boję się ugotować zupę. Wcale nie mam ochoty się wyprowadzać i guide gran canaria najchętniej wróciłabym z powrotem do domu, bo tutaj jestem ja, moje dzieciństwo, moje schronienia. Przerażają mnie wieczory, kiedy jako jedyna z mojego pokolenia gram w gry o jedzeniu zamiast gotować, maravilloso viajar asta mallorca kiedy wydłubuję kawałki gruszki językiem zamiast wybielać zęby, kiedy czytam idiotyczne amerykańskie powieści zamiast Trudności w rozwoju logopedycznym. Naiwnie odkładam kolejnych 50 zł do świnki skarbonki. Dorośli mówią, że wszystko da się kupić. manila mobler